என் பெட்(BED)-ல் நடிகை

முதல் வேலை காரணமாய் உடுமலைபேட்டையில் இருந்த போது, ஒரு லாட்ஜில் தங்கி இருந்தேன். பெயர் ஞாபகம் இல்லை, ஆனால், அந்த ஊரில் அது கொஞ்சம் நல்ல லாட்ஜ்.

நான் கீழ் ப்ஃளோரில் கடைசியில் உள்ள சிங்கிள் ரூமில் இருந்தேன். 2 மாதம் முடிந்தது, இன்னும் 4 மாதம் இருப்பேன்.

ஒரு நாள் காலை மொத்த லாட்ஜும் காலி பண்ணிக் கொண்டு இருத்தார்கள். 8 மணிக்கு ட்ரைனிங் என்பதால், அவசரத்தில் என்ன ஏது என்று விசாரிக்க வில்லை.

மதியம் தூங்குவதற்க்கு லாட்ஜுக்கு வந்தால், வாசலில்ல் கூட்டம் அலைமோதிக்கொண்டு இருந்தது. செக்யூரிடி லத்தி வைத்து சமாளித்துக்கொண்டு இருந்தார்.

"ஹிரோயின் இப்பத்தான் இந்த பக்கம் போச்சு"

"அது சங்கவி"

"அட, ஏதொ புதுசு மாதிரி தெரியுதுப்பா"

கூட்டத்தை தள்ளிக்கொண்டு உள்ளே போனேன். ரொம்ப நாளாக இருப்பதால், செக்யூரிடிக்கு என்னை நன்றாக தெரியும். உள்ளே விட்டார்.

"என்னப்பா இது?" - நான்

"சார்... மொத்த லாட்ஜும் சினிமா யூனிட் தங்கி இருக்காங்க... நீங்க மட்டும்தான் வெளி ஆளு" - செக்யூரிடி

"படம் பேரு?"

"இராவணனாம்... லியாகத் அலி கான் தான் ஹிரோ"

ரிசப்ஷனிலும் ஒரே கூட்டம். வழக்கமாய் வணக்கம் சொல்லும் மேனெஜர், ரொம்ப பிஸியாக இருந்தார். என்னை பார்க்கக்கூடவில்லை.

என் ரூமுக்கு போய் லாக்கை(LOCK) திறந்தேன், திறக்கவில்லை. உட்பக்கம் மூடி இருந்தது.

"ரூம் பாயா?... வழக்கமாய் 10 மணிக்கு வந்து க்ளீன் செய்து விட்டு போய் விடுவானே..." கதவைத் தட்டினேன், திறந்ததும் தூக்கி வாரி போட்டது.

என் பெட்(BED)-ல் நடிகை.

கதவைத் திறந்த 12 வயது மிக்க சின்ன பெண் என் கண்ணில் படவில்லை, ஸ்லிவ் லஸ், ட்ரான்பரண்ட் நைட்டியில் பெட்டில் படுத்து இருந்த உருவம் தான் பட்டது.

"இது....இது... " - வார்த்தை வரவில்லை. படுத்து இருந்த உருவம் ஒன்றும் பேசவில்லை, திரும்பி ஒரு கோபப் பார்வை உதிர்தது. பார்வையின் அர்த்த்ம், "யார்யா உன்னை இங்க விட்டது?"

"இது என் ரூம்..." - நான்.

"சார் இது ஹிரோயின் ரூம்... போய் மேனேஜரை பாருங்க" 12 வயது கதவை மூடியது.


"சார்... உங்களை 2-வது ப்ஃளொர் சிங்கிள் ரூமுக்கு ஷிப்ட் பண்ணிட்டேன். ஹிரோயினுக்கு உங்க ரூம்தான் வேனும்னு கேட்டுக்கிட்டதால வேற வழியில்லை. கொஞ்சம் பொறுத்துக்குங்க..." மேனேஜர்.

"என்னை கேக்காம...எப்படி?..."

"சார்... ஓனர் எல்லோரயும் காலி பண்ண சொன்னார், நான் தான் உங்களுக்காக பேசி சரி பண்ணினேன். திருமூர்த்தி மலையில் மூனு வாரம் ஷூட்டிங். , மொத்த யூனிட்டும் இங்கத்தான் தங்கறாங்க... வேனா... அவிங்க காலி பண்ணதும், உங்களை கீழ கொண்டு வந்திட்றேன். "

ஹிரோ, நாகேஷ், ஜெய்கணேஷ் இந்த மூவர் மட்டும் தான் எனக்கு தெரிந்த முகம். திறையில் தெரியும் உருவங்கள் நம்மை போல் மனிதர்கள் தான் என்று முதலில் உணர்ந்தது அப்போது தான்.

"சார்... உங்க லாட்ஜ்ல தான் எல்லோரும் தங்கி இருக்காங்கலாமே... பேப்பர்ல் பார்த்தேன்" - எப்பொதும் லேட்டாக வரும் STAFF.

"ஆமாம்...சார்..." நடந்த கதையை சொன்னேன். அவரால் நம்ப முடியவில்லை.
"அது மட்டும் இல்லை, ப்யூனை கூட என்னோடு கூட்டிக்கிட்டு போனேன், அவரும் எல்லோரயும் பார்த்தார்"

"சார்... சார்... நானும், இன்னிக்கு உங்க கூட வரேன்... ஹிரோயினை காட்டுங்க சார்..."

"சார்... நான் வேனா லாட்ஜ்க்குள்ள கூட்டிக்கிட்டு போறேன், அதான் என்னால பண்ண முடியும்...."

"அது போதும் சார்... அது போதும்..." மாலை வீடுக்கு போகாமல் என்னோடு வந்தார்.... வழக்கம் போல் லாட்ஜ் வாசலில் கூட்டம். இந்த முறை செக்யூரிடி என்னையும் தடுத்து நிறுத்தினார்.

"சார் டெய்லி ஒருத்தரை கூட்டிக்கிட்டு வர்றிங்க... மேனேஜர் என்னை திட்றார்... வேன்னா... நீங்க மட்டும் போங்க, வேற யாரயும் உள்ள விடமுடியாது." - என்ன பேசியும் செக்யூரிடியை சரி செய்ய முடியவில்லை.

"அப்புறமா ஒரு நாள் பாத்துக்கலாம் சார்..." ஒரு வழியாக அவரை சமாதானம் செய்து அனுப்பினேன். மற்றோரு நாள், லாட்ஜ் மேனேஜரிடம் பேசி அவரை, உள்ளே கூட்டிக்கொண்டு போனேன், ஆனாலும், பாவம், அவரால் கடைசி வரை ஹிரோயினை பார்க்க முடியவில்லை.

பின்குறிப்பு: படம் வெளி வந்த பிறகு தான், ஹிரோயின் சங்கவி இல்லை, அஹானா என்று தெரியும், இன்று வரை படம் பார்க்க வில்லை, ஆனால், சன் டிவி, மிட் நைட் மசாலாவில், ஒரு பாட்டு மட்டும் அடிக்கடி பார்த்திருக்கிறேன்.